مطالعة عوامل مرتبط با احساس آنومی فردی در میان دانشجویان (مطالعة موردی دانشجویان دانشگاه تهران)

براساس جامعه‌شناسی عواطف، یکی از مهم‌ترین مباحث مطرح در مدیریت مسائل خرد، توجه به احساس افراد جامعه است. از این‌رو، احساس آنومی فردی که از عوامل تأثیرگذار در کنش‌های افراد محسوب می‌شود نیازمند مطالعه است. این پژوهش به بررسی میزان آنومی فردی در میان دانشجویان دانشگاه تهران می‌پردازد. در این تحقیق از نظریه‌های فردینبرگ، لیدنبرگ، نظریة بیگانگی اجتماعی سیمن، نظریة بی‌سازمانی در چارچوب نظری تحقیق استفاده شده است. روش این تحقیق پیمایشی است و نمونة تحقیق (300 نفر) به صورت نمونه‌گیری طبقه‌بندی انتخاب شد. پردازش و تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (مشتمل بر آزمون‌های همبستگی , رگرسیون چند متغیره) انجام شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد احساس آنومی 5/18 درصد دانشجویان تحت مطالعه پایین، 5/65 متوسط و 16 درصد بالاست که نشانگر احساس آنومی متوسط رو به بالای دانشجویان است. نتایج حاکی از آن است که عواملی چون اعتماد اجتماعی، اعتماد فردی، نهادی و تعمیم‌یافته، بی‌قدرتی، سرمایة اجتماعی و رضایت از زندگی با احساس آنومی مرتبط‌اند، به طوری‌ که بین این عوامل و احساس آنومی فردی همبستگی وجود دارد. به جز متغیر احساس بی‌قدرتی که رابطة مثبتی با احساس آنومی فردی دارد، بقیة متغیرها رابطة منفی با متغیر وابسته دارند. بین مشارکت اجتماعی، جنسیت، پایگاه اجتماعی- اقتصادی و احساس آنومی فردی رابطه‌ای وجود ندارد. بر اساس مدل رگرسیونی، متغیرهای احساس بی‌قدرتی و اعتماد فردی بیشترین اهمیت را در تبیین احساس آنومی فردی داشته ‏اند.